Ο Θεραπευτής ως ένα ανυποψίαστο Ον.
του Ιωάννη Ψάρρα
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
Στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’αστέρια
Στην άγια σκέπη τ’ουρανού
Κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι
Θα γεννηθούμε τότε πάλι.
Νίκος Γκάτσος
Θεραπεύω στα Ελληνικά σημαίνει: υπηρετώ, μεριμνώ, φροντίζω, περιποιούμαι, ασχολούμαι με ζήλο, επανορθώνω ζημία, καλλιεργώ.
Υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα που έχει ως ισχυρό του πόλο αυτό που έχει σχέση με τις λεγόμενες συμπληρωματικές/εναλλακτικές θεραπείες, ένα κίνημα που συνεχώς επεκτείνεται και που έχει καλές προθέσεις και πολύ υψηλές φιλοδοξίες: να θεραπεύσει, τόσο ατομικά, όσο και ομαδικά, ακόμα και πλανητικά.
Ο πυρήνας αυτού του κινήματος αποτελείται ,ως επί το πλείστον, από μεμονωμένους και απομονωμένους-παρά τις ενώσεις που κατά καιρούς δημιουργούν- ‘θεραπευτές’,
εστιασμένους και επικεντρωμένους αποκλειστικά στις πολλές και διαφορετικές εκ μέρους τους προτεινόμενες τεχνικές θεραπείας.
Σ’ αυτά τα μεμονωμένα ανθρώπινα όντα θ΄αναφερθώ.
Θεωρώ, ότι μπορεί να ξεκίνησαν την ενασχόλησή τους με την θεραπευτική, από καλές προθέσεις, υγιή φιλοδοξία,έντονο ιδεαλισμό και από μια παρόρμηση ή εσωτερική ανάγκη να βοηθήσουν τους άλλους ή και να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο.
Στην πορεία όμως αυτό το μεμονωμένο ον , που ενδύεται το ρόλο του ‘θεραπευτή’, δεν γνωρίζει ούτε υποψιάζεται τι μπορεί να του συμβεί ή με τι σημαντικό ψυχολογικό, φιλοσοφικό, οντολογικό και ανατρεπτικό για την καθεστηκυία του τάξη υλικό έχει να τεθεί αντιμέτωπο.
Γι αυτά πιθανώς να μην είναι προετοιμασμένο, να είναι εντελώς ανυποψίαστο.
Ο εκκολαπτόμενος ‘θ’.πριν ακόμα ξεκινήσει την εκμάθηση οποιασδήποτε τεχνικής, θα όφειλε να είχε ενημερωθεί ή να είχε ο ίδιος ενημερώσει τον εαυτό του, ότι άπαξ και αισθάνεται την ανάγκη να ‘θεραπεύσει’, έχει υποβάλλει το σύστημά του στη δοκι-μασία να βρεθεί αντιμέτωπος και να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα και γεγονότα της ύπαρξης:
Το δίπολο υγείας-ασθένειας.
Το βαθμό της προσωπικής του θλίψης ,οδύνης και πόνου.
Τον αντίστοιχο βαθμό θλίψης ,οδύνης και πόνου της οικογένειάς του, της φυλής του και της ανθρωπότητας.
Το βαθμό της δικής του τρέλλας.
Τις δικές του αυταπάτες.
Τη σεξουαλικότητά του, την ταυτότητά του και τη σχέση του.
Τη γνώση ότι ‘η τελειότης ελκύει ατέλεια στην επιφάνεια’ και ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.
Την απόλυτη ανάγκη του για μια καταγωγή, μια πατρίδα, ταυτότητα, νόημα.
Το μέγεθος του φόβου του και η σχέση του με το φαινόμενο του θανάτου.
Η γνώση και η επαφή με τις έννοιες της μητρικής του γλώσσας και της αναγνώρισης της ‘γλώσσας της σιωπής’.
Με την αφομοίωση και την επικοινωνία με τους μύθους, τα αρχέτυπα και τις παραδόσεις της ανθρώπινης φυλής.
Με την ύπαρξη ή όχι του Θεού.
Στο βαθμό που υποψιασμένος πια,κατά μόνας ή και με ομάδα, αρχίζει να επεξεργάζεται τα ανωτέρω και στο βαθμό που θα καταφέρει να τα διαχειρισθεί ανάλογος θα είναι ο βαθμός βοήθειας και το βάθος της θεραπείας που μπορεί να προσφέρει.
Θα σας καταθέσω μερικές σκέψεις μου, σε σχέση με τα παραπάνω:
Όχι κατ’ ανάγκην κατά σειρά,σκέψεις στις οποίες υπάρχει η υποκρυπτόμενη ανάγκη να τις μοιρασθώ μαζί σας και η επιθυμία να κινητοποιήσουν ένα διάλογο και μια πρακτική εγρήγορσης και δράσης στην κοινότητα των ‘θεραπευτών’ στην Ελλάδα.
Ο ‘θ’.είναι ένα κατ’ εξοχήν θλιμμένο ον.
Αλλιώς να το πω: ο’θ.’ ήρθε να επεξεργασθεί τη θλίψη του και να διαχειρισθεί τον όποιο βαθμό ατομικής ή και συλλογικής τρέλλας έχει ενσωματώσει στο σύστημά του.
Ήρθε να αντιληφθεί τι εστί πόνος.
Το κατ’ εξοχήν (προ)-απαιτούμενο της Γης.
Ήρθε να ενώσει τ’αντίθετα-την υγεία με την ασθένεια, να είναι μεσάζων ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ιερό.Ήρθε να διδαχθεί και να διδάξει την ιερά τέχνη της θεραπείας. Ουσιαστικά ο’ θ’. οφείλει να είναι μαθητής και εκπαιδευτής ταυτόχρονα και δια βίου.
Η κατεύθυνση του πολιτισμού είναι φυγόκεντρος, εξωστρεφής.
Κοιτάει τα αντι-κείμενα και ασχολείται αποκλειστικά με αυτά.
Αντι-κείμενο είναι και ο ‘θεραπευόμενος’.
Ξεχνιέται κανείς σ΄αυτή την κατεύθυνση,ξεχνάει την κεντρομόλο δύμαμη.
Η ενασχόληση με τον ‘άλλον’ είναι ένα ισχυρό άλλοθι να μην ασχοληθεί ποτέ κανείς με τα ΄δικά’ του, τη σχέση , την επαφή με τον εαυτό του.
Ο ‘θ’. ασχολούμενος με τον ‘άλλον’ εξ αντανακλάσεως μαθαίνει για τον εαυτό του, διαβάζει και μελετά για τον άλλον, χωρίς ίσως να αντιλαμβάνεται ότι το κάνει για τον ίδιο, ότι και αυτός και ειδικά αυτός φοβάται βαθιά την αρρώστια ,τα γειρατιά και το θάνατο, και ότι προσπαθεί να τα εξηγήσει ή και να τα ξορκίσει μέσω της τέχνης του.
Μαθαίνει έτσι πληροφορίες, μαθαίνει να αγαπά, σκέπτεται να αγαπά,να φροντίζει.
Δεν το βιώνει.
Το βίωμα της αγάπης προυποθέτει μοίρασμα/κοινότητα, προυποθέτει την κοινότητα της θλίψης, τη συμφιλίωση με τα αντίθετα, τη διαρκή μνήμη και όχι λήθη ή άρνηση του φαινομένου ,της διαδικασίας του ανθρώπινου πένθους από το γεγονός της σωματικής απουσίας, της απώλειας.
Προυποθέτει του να δέχομαι επί μακρόν ,αν όχι δια βίου τη θεραπεία που τουλάχιστον εγώ ο ίδιος εξασκώ, προυποθέτει να μπω στη θέση του θεραπευόμενου, του ασθενούς, πρώτος εγώ ασθενής που χρήζει εντατικής θεραπείας.
Καμμιά φορά σκέφτομαι:
τι θά’ κανα αλήθεια αν ξανάρχιζα τη ζωήμου; Πάλι εδώ θά ΄φτανα
στην άκρη του κόσμου. Ώ Κύριε των μακρινών σταθμών που τους
διαβαίνουμε κάποτε μες τ΄όνειρο-
κανείς δε γύρισε απ’ το ταξίδι: ο χρόνος σ΄αλλάζει κι ένας άλλος
επιστρέφει αντί για σένα,
κι αυτοί που αγάπησαν τη δόξα θα πεθάνουν άγνωστοι στο κρύο δω-
μάτιο ενός ξενοδοχείου,
θ’ ανέβουν την ξύλινη σκάλα, θα κλειδώσουν την πόρτα και θα κλάψουν
την προδομένη ζωή τους. ( Ποιός τους πρόδωσε; ) Ενώ ένας πλανό-
διος οργανοπαίκτης στο δρόμο με μια λυπημένη μουσική
θα δωροδοκεί το δειλινό ν΄αργοπορεί. Ώ θλιμμένοι μου, εσείς που
ξεφυλλίσατε τις μέρες σας
σαν τις δυσανάγνωστες σελίδες σ’ένα βιβλίο που δε θα φτάσετε πο-
τέ στο τέλος του-
θυμάμαι τα βράδια που σωπαίναμε, μέσα μου ανέβαινε ο τρόμος,
‘ και τώρα ποιός θα κάνει τη μεγάλη ερώτηση;’ Σκέφτόμουν.
Ποιά ερώτηση;
Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιός
είσαι…
Τάσος Λειβαδίτης : τα χειρόγραφα του φθινοπώρου
Ο θ. είναι ένα κατ’εξοχήν αλαζονικό ον.
Απ’ όπου η εξουσία του και η έντονη ανάγκη του να ‘θεραπεύσει’.
Ένας ‘θ’, ως αλαζών είναι και είρων –κατ’ ουσίαν της ίδιας της ύπαρξης-και ως είρων αυτουποτιμάται,ουδείς αλαζών μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, αλλά λόγω αυτής ακριβώς της ειρωνείας, απέχει πολύ από την αλήθεια της ίασης.
Ο ‘θ’. δεν είναι Πρόσωπο.΄΄Και για να είναι κάποιος Πρόσωπο με την πλήρη έννοια του όρου πρέπει να είναι υποκείμενο με αίσθηση εαυτού ως υποκειμένου, ένα ον το οποίον ως εκ τούτου σχεδιάζει τη ζωή του και πιστεύει σε αξίες ανάλογα με τις οποίες τα διαφορετικά σχέδιά του μοιάζουν χειρότερα ή καλύτερα, κάποιος ο οποίος μπορεί να διαλέγει αναμεσά τους.΄΄ (Τσάρλς Ταίηλορ : Το Πρόσωπο).
Η ασάφεια με την οποία ντύνει τα λόγια του, εκεί όπου θα όφειλε να σιωπά, προδίδει την αγωνία της αναποτελεσματικότητάς του, που συνδέεται με την ασάφεια της παρουσίας του στο δημόσιο χώρο ή και την άρνηση της συμμετοχής του στα κοινά.
Οι διακηρύξεις του περί αγάπης, μόνο υποψίες μπορούν να εγείρουν, η δε εκκωφαντική του ‘άγνοια’ ότι: τα τείχη του είναι οι ΄θεραπείες’ και οι ‘θεραπευόμενοι’, καθώς και το γράπωμά του από τις τεχνικές, τον καθιστούν μία γραφική για τους άλλους αλλά τραγική για τον ίδιο φιγούρα.
Η αναγραφή σε μια κάρτα , δεκάδων δεξιοτήτων, ικανοτήτων και ‘θεραπειών’-πέραν του κινητού τηλεφώνου-είναι η πλέον ορατή απόδειξη της αλαζονείας που κατοικοεδρεύει στις σκέψεις και στις συνειδήσεις μικροαστών, που μη έχοντας που αλλού να κρατηθούν στη ζωή τους, βρήκαν τη χειρολαβή της θεραπευτικής και λυμαίνονται ως αρπακτικά το χώρο-έχει γίνει πια του συρμού η ενασχόληση με μία εναλλακτική θεραπεία-χωρίς να γνωρίζουν οι εν τη αλαζονεία τους αφελείς ‘θεραπευτές’, ότι ο εν λόγω συρμός εκτροχιάζεται κάθε τρείς και λίγο, λόγω της ουσιαστικής έλλειψης παιδείας, βιώματος και ιστορικής μνήμης εκ μέρους τους.
Το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα, αλλά που μπορεί να μην αργήσει και πολύ να εμφανισθεί σε κάρτα ‘θεραπευτών’, είναι κάνω από το με New Roman γραμματοσειρά ονοματεπώνυμο το: «ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΝΕΚΡΩΝ-Επιτυχία εγγυημένη».
Ήρθα εδώ να μορφωθώ ερείπια.
Αλλά η δυνατή βροχή
Με κράτησε μέσα κλεισμένη ημιμάθεια.
Κική Δημουλά: Χαίρε Ποτέ
Ο φόβος του ‘θ’. είναι τεράστιος.
Φοβάται για το φυσικό του θάνατο.
Ξορκίζει το φόβο του δικού του θανάτου θεωρώντας ότι ‘θεραπεύει’ άλλους.
Ελπίζοντας ότι θα γεμίσει το κενό.
Όσο μεγαλύτερος ο φόβος, τόσο ισχυρότερη η αλαζονεία.
Τόσο πιό καλός ‘θ.’ νομίζει ότι είναι.
Τόσο ‘ξεχνάει’ να ζητήσει βοήθεια για τις δικές του ατέλειες, τόσο ‘λησμονεί’ το σώμα του.
Με τον καιρό εξαντλείται.
Θέλγεται από τον θαυμασμό των άλλων.
Ηδονίζεται από το έργο που επιτελεί.
Ουσιαστικά δεν γνωρίζει ότι αυτοτιμωρείται.
Και φοβάμαι ακόμη των χεριών μου
το άγγιγμα στις πέτρες τούτες
μην επιτείνει τη φθορά, μην επισπεύδει
των ερειπίων την ερείπωση.
Άθως Δημουλάς
Ο ‘Θ’. είναι ουσιαστικά ένα αυτοκαταστροφικό ον, σε πλήρη διαστροφή με τον εαυτό του, που εφάνταστα θεωρεί ότι συνδράμει στο κοινό καλό, ενώ στην ουσία ελάχιστα μπορεί να επιτύχει.Αυτή η αυτοκαταστροφικότητά του μαζί με τη φαντασίωσή του ότι πράττει το ‘αγαθόν’, τον οδηγούν συν τω χρόνω, στη διάρηξη του κελύφους που επιμελώς ‘έκρυβε’ την κακότητά του και την ανάδυση της προσωπικής του κακίας και σκληρότητας και για την οποίαν κακία και σκληρότητα μένουν εμβρόντητοι τόσον αυτός όσον και οι άλλοι.
Το καλό στην όλο υπόθεση της κακίας και της σκληρότητας , έγκειται στο ότι αν κανείς την αποδεχθεί και την επεξεργασθεί ,καθίσταται ανθρώπινος, ταπεινός και επανεντάσεται ισότιμα στη ζωή , πράγμα που ο ‘εκκολαπτόμενος’, ‘ανυποψίαστος’ ‘θεπαπευτής’ δεν το γνωρίζει και εν πολλοίς το εγώ του δεν το επιθυμεί και ούτε το θέλει.
Ο ‘θεραπευτής’ είναι βασικά ένα αυτοεξαπατώμενο ον. Εγωιστικά ανιδιοτελής,με υποκρυπτόμενη έντονα την ανάγκη του ν’ αγαπηθεί, με στενή ως επί το πλείστον αντίληψη για την ουσία της ύπαρξης,που αυτάρεσκα καλύπτει πίσω από μια προσωπική σοφία,συνεργάζεται με το Σχέδιο της ζωής κατά τρόπο κυρίαρχα ατομικό και έχοντας ως μόνη χειρολαβή του βίου του την τεχνική που εξασκεί, ευφυώς καλύπτει, με τη σωρεία των μη αναγνωρισμένων και επεξεργασμένων αυταπατών του, την καθημερινή του πλήξη.
Στο τέλος της επίγειας διαδρομής του, το άθροισμα των ποιοτικών του ενεργειών είναι μηδαμινό και η κατάρρευση αυτού που τον συγκρατούσε-η αλαζονεία του-λόγω και κυρίως της φυσικής φθοράς, επιφέρει και τη συναισθηματική και νοητική του κατάρρευση.
Ας είμαστε ειλικρινείς.Οι ενέργειες τις οποίες επικαλούνται οι διάφοροι ‘θεραπευτές’, όπως π.χ. την ενέργεια της αγάπης, είναι τόσο ασάφης ως έννοια μέσα στα μυαλά, τόσο συναισθηματικά φορτισμένη και τόσο πολύ συζητείται που είναι ύποπτον έως και αφελές να πιστέψει κανείς ότι αυτή η ποιότητα-της αγάπης-
από τους έχοντες έστω και μερικά από τα αναλυθέντα ανωτέρω συμπτώματα, ότι μπορεί να ‘γειώνεται’ με τόση ευκολία στα σώματα και στα ‘αιθερικά’ των ανθρώπων και μάλιστα να επιφέρει και ‘θεραπεία’.
Η άγνοια επικαλυμμένη με την πικρή σοκολάτα της θλίψης εκβάλλει στην ουσιαστική ανάγκη να αγαπήσω , που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: κραυγάζω να αγαπηθώ και κανείς δε μ’ ακούει.
Και δεν υπάρχει το ελάχιστον θάρρος να παραδεχθεί κανείς έρμος ‘θ’., ότι δεν μπορώ ν’αγαπηθώ, γιατί δεν έχω χώρο γι αυτό, γιατί δεν επιτρέπω να μου συμβεί αυτή η οδυνηρή εμπειρία, γιατί ο ναρκισσισμός μου και ο εγωισμός μου είναι τάτοιας υψηλής τάξεως που δεναφήνουν να εισέλθει εντός του συστήματός μου απολύτως τίποτα, γιατί δεν έχω και χρόνο να συμβεί αυτό το ‘τίποτα’, γιατί εγώ ασχολούμαι ‘αγαπώντας’ και ‘θεραπεύοντας’ τους δυστυχείς άλλους.Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας , ας μην εθελοτυφλούμε και ας είμαι σαφής και απόλυτος. Όλοι οι ασκούντες ή οι προς άσκησιν της θεραπευτικής τέχνης είναι φύσει και θέσει καταθλιπτικοί. Όσο πιό μεγάλο ταλέντο έχει κανείς, όσο πιο κοντά είναι στο σκοπό του για να ασχοληθεί με τη θεραπευτική τόσο και πιο μεγάλη η κατάθλιψή του. Αυτή όμως η ίδια η καταθλιψή του είναι ουσιαστικά και η οδός,ο μέγας διδάσκαλος και ο οδηγός του.Δεν χρειάζεται να πάει πουθενά αλλού. Αρκεί εν πλήρει ταπεινότητι, να συμφιλιωθεί, να την αποδεχθεί και να παραδεχθεί εις εαυτόν και αλλήλους ότι είναι ένας α-σθενής. Γιατί είναι. Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.Δεν χρειάζεται να πάει πουθενά αλλού. Αρκεί εν πλήρει ταπεινότητι, να συμφιλιωθεί, να την αποδεχθεί και να παραδεχθεί εις εαυτόν και αλλήλους ότι είναι ένας α-σθενής. Γιατί είναι. Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.Δεν χρειάζεται να πάει πουθενά αλλού. Αρκεί εν πλήρει ταπεινότητι, να συμφιλιωθεί, να την αποδεχθεί και να παραδεχθεί εις εαυτόν και αλλήλους ότι είναι ένας α-σθενής. Γιατί είναι. Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.να συμφιλιωθεί, να την αποδεχθεί και να παραδεχθεί εις εαυτόν και αλλήλους ότι είναι ένας α-σθενής. Γιατί είναι. Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.να συμφιλιωθεί, να την αποδεχθεί και να παραδεχθεί εις εαυτόν και αλλήλους ότι είναι ένας α-σθενής. Γιατί είναι. Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.Γιατί όσο την αρνιέται τόσο διογκώνεται , όσο δουλεύει με ενέργειες τόσο κινητοποιείται η ιλύς του ποταμού. Η σοφία του ‘θ’. , έγκειται στην πλήρη αποδοχή αυτής της πάθησης για τον ίδιο, ότι τον αφορά άμεσα και ότι από εκεί θα αντλείσει το υλικό για την ίασή του, από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.από εκεί θα γίνει συμπονετικός, ανεκτικός, από εκεί θα μειωθεί η όποια αυθάδειά του και ότι από εκεί θα του παρασχεθούν οι γνώσεις για να έχει τη δυνατότητα ,συν τω χρόνω, να βρει τη δίοδο να πράξει το Αγαθόν. Ο ‘θ’. , ως καταθλιπτικός ξεκίνησε την άσκηση της τέχνης του, ελπίζοντας ουσιαστικά να λυτρωθεί και ο ίδιος, ‘λυτρώνοντας’ τους άλλους.
Ο κίνδυνος, λοιπόν, βρίσκεται ακριβώς εδώ: να ‘ξεχασθεί’ επιμελώς ο λόγος που τον κατέστησε ‘θεραπευτή’.Όσοι από τους εν ενεργεία ή και εκκόλαψιν ‘θεραπευτές’, δεν πιούν από το νερό της λησμονιάς και την Κίρκη της ‘προσφοράς’ και αποφασιστικά και θαρραλέα ενσκύψουν στη δική τους κατάθλιψη και στη δική τους τρέλλα , στη διάρκεια της διαδρομής τους , η δωρεά θα είναι η ενστάλαξη της Ζωής εντός τους , η χαρά και το βίωμα της επανένταξής τους στον Κ(κ)όσμο.
Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι.
Μεγαλώσαμε και είμαστε
πολύ πικραμένοι.
Δεν μας παρηγορεί η υγεία:
μια πλήξη πια,
υγιείς εμείς
μόνο να την ευχόμαστε στους συνανθρώπους.
Δεν μας παρηγορούν τα χρήματα:
έχουμε τόσα που μπορούμε και να τα αγοράσουμε.
Δεν μας παρηγορούν ούτε τα σώματα: μας παραδίδονται αφειδώς
γιατί το σφρίγος πάντοτε ποθούσε τη σοφία.
Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι.Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ
πικραμένοι. Αυτό μονάχα μας παρηγορεί.
Γιάννης Βαρβέρης: Στα ξένα
Ο ‘Θ’. είναι ένας πρόσφυγας,είναι συνεχώς προς-φυγήν,είναι ένα ξενιτεμένο άτομο,ζητάει μια καταγωγή.
Η θεραπευτική γίνεται σιγά-σιγά η πατρίδα του.
Περιθώριο μέσα στο αστικό περιβάλλον της κλασικής ιατρικής,προσπαθεί να ενταχθεί,να δομήσει την ασάφεια και το σκόρπισμα , από ανοίκειος να γίνει οικείος, να βρεί εστία και έτσι να χάσει την όποια σπιρτάδα του αθίγγανου πνεύματος και την επαναστατικότητα των ενοράσεων που έχουν να φέρουν κάτι καινούργιο και δημιουργικό.
Ο ‘θεραπευτής’ δεν έχει σχέση. Εκεί που θα όφειλε να έχει, να είναι σε σχέση. Ο ‘θ’ δεν διερευνά τη σεξουαλικότητά του , εκεί που θα όφειλε να το κάνει.Ο ‘θ’ δεν επιτρέπει στον εαυτό του –στο εγώ του- να μπει σε σχέση, να ‘καεί’ μέσα στη διαδικασία μιας σχέσης.Φαντασιώνεται ότι η σχέση του είναι οι ‘θεραπευόμενοι’ και το ‘έργο’ για το οποίο προφανώς έχει ‘επιλεγεί’ και έχει μια ‘αποστολή’ να φέρει εις πέρας. Αγνοεί ότι απωθεί το βασικό του εργαλείο: το άφημα, την εγκατάλειψη του ‘εγώ’ στον άλλον, αυτό που ουσιαστικά ζητά από τους ‘θεραπευόμενους’ λέγοντάς τους με τρυφερή φωνή: χαλάρωσε, μη αντιλαμβανόμενος τις δικές του ακαμψίες και θωρακίσεις.
Ο ‘θ’.,οφείλει οικειοθελώς να δεσμευθεί και να θεραπευθεί ο ίδιος, όντας μέσα στη σχέση, αλλά και μη χρησιμοποιώντας αυτάρεσκα τη σχέση για τη δική του και μόνον εξέλιξη.
Ο ‘θ.’ πεθαίνει ουσιαστικά μόνος, χωρίς να έχει καταφέρει να επιτύχει καμμιά βαθειά επαφή με κανέναν, παρά τις τόσες συνεδρίες και παρά τους εκατοντάδες τεθλιμμένους θεραπευόμενους που θα παρευρίσκονται εις το μόνον της ζωής του ταξίδιον.
Μη θυμώνεις δεν σου κάνω διαφήμιση.
Απλά ξαναπικραίνομαι που βλέπω
πως και τα κυπαρίσσια ακόμα
πατάνε επί πτωμάτων για ν’ ανέλθουν
λιγερόκορμα.
Κική Δημουλά: Χαίρε Ποτέ
Ο θ. είναι ένα τραγικό ον, με την αρχαία έννοια του όρου τραγικός.
(Τραγικό: αυτό που προκαλεί έντονη λύπη.
Τραγικός, τραγική ειρωνεία: η τεχνική του δράματος κατά την οποία ο ήρωας αγνοεί στοιχεία καθοριστικά για την τύχη του – τα οποία γνωρίζουν οι θεατές.)
‘Πότε εμφανίζεται το εξόχως τραγικό;
Όταν το σθένος και η τόλμη δια των οποίων ένας άνθρωπος δοξάζεται
τον εκθέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο, στον οποίον υποκύπτει, ενώ θα μπορούσε να τον αποφύγει εάν είχε στοιχειώδη φρόνηση.
Όταν βλέπουμε την ευγενική πρόθεση ενός ανθρώπου προς τα πνευματικάς αγαθά να αποβαίνει αιτία αποτυχίας
και να τον ωθεί στην αθλιότητα.
Όταν τα ίδια γνωρίσματα που τον κατέστησαν ικανό να πραγματώσει το βέλτιστο
τον παρασέρνουν στην ‘καταστροφή’.
Μαξ Σέλερ: Θάνατος και μετά θάνατον ζωή.
Η αναγνώριση εκ μέρους του ‘θεραπευτή’ της τραγικότητάς του, ίσως και να είναι η αφετηρία της κατ’ εξακολούθησιν προσωπικής του ιαματικής διαδικασίας.