Ο Θεραπευτής, η ιστορία και ο Θάνατος.

Θα ξανακάνει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου

Νίκος Γκάτσος

Θεραπεύω στα Ελληνικά σημαίνει: υπηρετώ, μεριμνώ, φροντίζω, περιποιούμαι, ασχολούμαι με ζήλο, επανορθώνω ζημία, καλλιεργώ.

Ο Θεραπευτής είναι ένα εξέχον και ιδιαίτερο ον.
Είναι ένα ον που κάποια στιγμή αποφάσισε να αντέξει τις κρίσεις , τις κρίσεις του, τη θλίψη και τους αποχωρισμούς.
(Κατ’ εμέ κρίση και θλίψη είναι όροι συνώνυμοι, και δεν είναι τίποτε άλλο από την τριβή του παλιού με το καινούργιο.)
Ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά του θεραπευτή είναι επίσης ότι μαθαίνει να στέκει σταθερός και ακλόνητος, αδιάφορο τι συμβαίνει στον ίδιο ή στο περιβάλλον του.
Πολλά συμβαίνουν στους θεραπευτές αυτές τις μέρες του παγκόσμιου κατακλυσμού.
Υπάρχουν παντού-αυτή την εποχή-φρικτά δεινά.
Φυσικά και συναισθηματικά.
Οι άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο υφίστανται το μέγιστο του πόνου.
Ο Θεραπευτής όμως υποφέρει και νοητικά.
Προσθέσθε σ’ αυτό και την ικανότητά του να ταυτίζεται με το σύνολο.
Επίσης την εκγυμνασμένη μέσα στα χρόνια φαντασία του, καθώς και μια μεγαλύτερη σύλληψη του οράματος του κόσμου.
Ακόμη, είναι σε θέση να έχει προσλαμβάνουσες, για τις οποίες οι άλλοι κανέναν οραματισμό δεν διαθέτουν.
Προσθέσθε επίσης σ’ αυτό την προσπάθειά του να εφαρμόσει τη γνώση που έχει και το Σχέδιο όπως το έχει επεξεργασθεί, με όσον το δυνατόν υψηλότερες ποιότητες, από τα χρόνια της μαθητείας του στη θεραπευτική τέχνη, σεμινάρια, συνεδρίες, ατομικά, ομαδικά, διαβάσματα, στο άμεσο περιβάλλον του και ταυτόχρονα την ανάγκη του ,να το εξηγήσει σε άλλους .
Σε πολλές περιπτώσεις, οι συνθήκες του περιβάλλοντος του και οι σύντροφοι –συνεργάτες που επιλέγονται τείνουν να περιπλέξουν το ζήτημα.
Δηλαδή, ο θεραπευτής, που κάποια στιγμή στη ζωή του, εκεί γύρω στα 35, αποφάσισε να μπει στη θέση του θεραπευτή.
Αυτό ήταν μια κοσμοϊστορική απόφαση για τον ίδιο και που άλλαξε την όλη οπτική του βίου του.
Μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με την τέχνη του, αντιμετωπίζει σήμερα τη μέγιστη κρίση της ζωής του, μια κρίση που θέτει σε δοκιμασία τόσο το σώμα, όσο τα συναισθήματα καθώς και το νου του.
Βιώνει-τώρα-μια σκληρή και πικρή δοκιμασία, που προχωρά μέχρι τις ίδιες τις ρίζες της ύπαρξής του.

Αντιμετωπίζει-ταυτόχρονα-κρίση, θλίψη και οδύνη, τόσο από το εσωτερικό του περιβάλλον, το δικό του οικοσύστημα, όσο και από το εξωτερικό.
Η όλη προηγούμενή του παρακαταθήκη πάνω στον δρόμο της θεραπευτικής που επέλεξε και που τότε θεώρησε ως ευκαιρία είναι τώρα αρωγοί και βοηθοί, στο μεγάλο στοίχημα να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.

Να αντιμεταβιβάσει εις εαυτόν τις μεταβιβάσεις του.

Είναι η κρίση της αποκλειστικά δικής του έκφρασης στον κόσμο, που γι αυτό προετοιμάσθηκε-ερήμην του-και που έχει όλη τη δυνατότητα και είναι ικανός να την χειρισθεί με τη μέγιστη δυνατή ισορροπία, κατανόηση και επιτυχία.
Εξαναγκάζεται να επανεκτιμήσει, να επαναπροσδιορίσει τις αξίες του και να ενσταλάξει εντός του τις πλέον αληθινές αξίες που γι αυτές έχει μοχθήσει.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Θεραπευτής είναι ένα ιστορικό υποκείμενο, ζει σε ενεστώτα ιστορικό χρόνο και οφείλει να έχει ιστορική συνείδηση.
Η Ιστορία είναι ιδέες, είναι παραγωγή ιδεών.
Η Θεραπευτική σχέση είναι ένας τόπος παραγωγής ιδεών, καινοφανών ιδεών, νέων ιδεών.
Είναι η σχέση, η ώρα που παράγει ιδέες, που παράγει ιστορία, που αλλάζει την ιστορία, κατ’ αρχάς των δύο μερών-θεραπευτή/θεραπευόμενου-και κατ’ επέκταση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αυτά τα δύο μέρη κινούνται.
Η Θεραπευτική σχέση είναι το ξεδίπλωμα της συλλογικής μνήμης των υποκειμένων, ο εξαγνισμός της προσωπικής ιστορίας και η-εν παραλλήλω-κυοφορία και η γέννηση μιας νέας ιστορικής συνείδησης-συνειδητότητας.
Η Θεραπευτική διαδικασία είναι μια καθαρά πολιτική πρακτική που δρα κάθετα και οριζόντια μέσα στο κοινωνικό ιστορικό πλαίσιο αλλάζοντάς το διαρκώς.
Η συνεδρία δεν είναι μια ατομική συνεδρία επίλυσης προσωπικών θεμάτων-αν και εκκινεί από αυτή την οπτική-είναι ο αναστοχασμός και η επαναφορά σε κοινές ποιότητες που επιχωματώθηκαν μέσα στα χρόνια.
Είναι το ξανακοίταγμα της κοινής μας ζωής.

Η συνεδρία δεν είναι ένας εγωϊστικός τόπος συνάντησης δύο προσώπων στην παρούσα στιγμή, αλλά μια διαρκής αλλαγή των ιστοριών τους και της ιστορίας του κόσμου στον οποίον συμμετέχουν οι δύο συμβαλλόμενοι.
Αν υπάρχει συνείδηση αυτού του γεγονότος-δηλαδή ότι μέσω της εκδίπλωσης της προσωπικής μας ιστορίας και της αλλαγής της-συμμετέχουμε στη αλλαγή των συνθηκών του περιβάλλοντός μας, η ίδια η ποιότητα της συνεδρίας αλλάζει επίπεδο…
Η Ίασις κάποιου θεραπευόμενου-γιατί η ενέργεια της ίασης εισέρχεται από την πρώτη-πρώτη συνάντηση, από το πρώτο-πρώτο ερώτημα-αίτημα που έθεσε ο θεραπευόμενος-είναι και για τους δύο-θεραπευτή/θεραπευόμενο-η κοινή τους ελευθερία.

Οι συνεδρίες μέσα στον ιστορικό χρόνο, μέσα στην ιστορία των υποκειμένων-θεραπευτή/θεραπευόμενου-, μέσα στο γίγνεσθαι, είναι η συν τω χρόνω απελευθέρωση και των δύο συμβαλλομένων μερών από την αρχαία καταγραφή του φόβου του θανάτου.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Γιατί τι είναι ένας θεραπευτής;
Είναι ένας που πεθαίνει διαρκώς.
Είναι ένας που βλέπει, που ακούει, που οσμίζεται, που γεύεται, που αγγίζει πεθαίνοντας.
Είναι όλοι οι άλλοι, οι γνώμες τους , οι απαιτήσεις τους, είναι ένας που παραχωρεί συνέχεια εδάφη να έρθουν να κατοικήσουν οι άλλοι, οι άγριοι άλλοι, με τα άγρια ακατέργαστα ασυνείδητά τους , οι άποικοι της ύπαρξης.
Τους καλοδέχεται στο χώρο του, στο έδαφός του και τους υποστηρίζει, τους διδάσκει να κατοικήσουν ευπρεπώς εις το εξής στον τόπο τους, στην επανάκτηση της οικειότητας στην οικία του συναισθήματος, του νου και του σώματος τους, στην επανάκτηση-ενθύμηση της δύναμής τους.
Γιατί τι είναι ένα θεραπευόμενος;
Είναι αυτός που έρχεται και δίχως να το λέει εννοεί το εξής: « αποδομήστε με, ήρθα σε σας για να αποδομηθώ, δεν αντέχω άλλο με αυτή μου την κατασκευή.»
Ο Θεραπευτής έχει την βεβαιότητα της αθανασίας της απελευθέρωσης από τον φόβο του θανάτου.
Σε κάθε συνεδρία-και αυτό το γνωρίζει-συνομιλεί με το φαινόμενο του θανάτου, «πεθαίνοντας» ο ίδιος οικειοθελώς.
Αποκτά τόση οικειότητα, που ότι και να συμβεί στον ίδιον, να είστε σίγουροι ότι θα υπάρχει πάντα ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη του, όπως, αν προσέξετε το έχουν οι Κούροι στο πρόσωπό τους, που πάντα, αν πάλι τους προσέξετε έχουν λίγο πιο μπροστά το αριστερό τους πόδι.
Γιατί με το αριστερό «μπαίνουμε» στον Κόσμο.

Ήρθα κι εγώ πάνω στη Γης
να δω πως ζει ο κόσμος.
Και μπήκα με τ’ αριστερό
σα τσι αρχαίους Κούρους.
Κι είχα τα χείλια μου λεπτά
και πάντα μειδιούσα.

Από τα «ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ»

Ξέρει, γνωρίζει, ότι η θεραπευτική, όπως αυτός την εξασκεί, δεν είναι τίποτε άλλο από: «έγερσις εκ νεκρών.»
Ψυχοπομπός αυτός καταστρέφει πολλαπλές ιδεολογίες, κρυμμένες πεποιθήσεις, αρνήσεις και ματαιώσεις, ηδονικές επαναλήψεις και ανίερα συμπτώματα και εισαγάγει το φως μέσα από τις χαραμάδες των μνημάτων του ασυνειδήτου.
Ο Θεραπευτής πεθαίνει οικειοθελώς επιτρέποντας στον θεραπευόμενο να ζήσει.
Μεταβιβάζει ζωή στην αντιμεταβίβαση της θλίψης του άλλου.
Δεν είναι όλοι έτοιμοι να ασκήσουν τέτοιας μορφής θεραπευτική τέχνη.
Είναι μόνον αυτοί που φοβήθηκαν τον θάνατο και που δεν φοβήθηκαν να τον φοβηθούν.
Πεθαίνει ο θεραπευτής σε κάθε συνεδρία.
Αν δεν συμβεί αυτό, αν δεν το κάνει, ουδέποτε θα επέλθει αποκατάσταση, δε θα συμβεί τίποτε, καμία αλλαγή, καμία απάντηση στο πρωταρχικό αίτημα του θεραπευόμενου, καμία επανάκτηση ουσιαστικών αναμνήσεων, καμία μετουσίωση, καμία μεταμόρφωση.
Θα μυρικάζονται οι ώρες .
Η Επανάληψις θα είναι η διαρκής-συνεχής-υπενθύμιση των μνημοσύνων των συνεδριών τους.
Στο τέλος, ο θεραπευτής, δεν θα μιλά-θα σωπαίνει-θα βρίσκεται σε μία σιγή ιαματική, γιατί ο ίδιος θα έχει υπερβεί τις φωνασκίες.
Γιατί τι είναι τα χιλιάδες λόγια των θεραπευομένων του;
Παρά τα δάκρυα και οι λυγμοί μιας εγκόσμιας αγωνίας που δεν ερμηνεύεται με λόγια, αλλά και που δεν ερμηνεύθηκε σωστά.
Ο Θεραπευτής είναι ο θάνατος αυτοπροσώπως.
Είναι ένας δολοφόνος.
Σκοτώνει κάθε φορά την ακινησία, την αδράνεια των περιορισμών.
Περιορισμός και θάνατος είναι όροι συνώνυμοι.
Ο Θεραπευτής επειδή είναι θεραπευτής σκοτώνει.
Δολοφονεί-εκ του συστάδην-τον θεραπευόμενό του, αυτοκτονώντας ταυτόχρονα και ο ίδιος.
Ο Θεραπευόμενος είναι ένα ον που αποδέχεται τον φόνο.
Από όπου και η ΙΑΣΙΣ και των δύο.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

Ο Θεραπευτής είναι ένα άτομο-ένα ιστορικό υποκείμενο, με ιστορική συνείδηση-σε διαρκή εξέλιξη και σε παρατεταμένη κρίση, κρίσεις όχι ως καταστροφές ή συμφορές αλλά ως κομβικά σημεία περαιτέρω ολοκλήρωσης του συστήματός του ή αν προτιμάτε του Εαυτού.
Οι κρίσεις πάντοτε βιώνονται ως θάνατος, ως απώλεια του ήδη γνωστού, που οδηγούν τον θεραπευτή-συν τω χρόνω-στην αντοχή του πάνω στην οδό της θεραπευτικής και στην αντοχή του ως προς τη θλίψη.
Θλίψη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τριβή του παλιού με το καινούργιο και ο θεραπευτής υποβάλλοντας τον εαυτό του στο καινούργιο, στο νέο-γιατί τι είναι κάθε συνεδρία, τι είναι κάθε θεραπευόμενος, από το μια καινούργια πρόκληση, από μια συνεχής ανατροπή των αντιλήψεων και των θέσεων-βρίσκεται λοιπόν ο θεραπευτής διαρκώς και καθ’ εκάστην στην κορυφογραμμή της έντασης της ζωής του.
Ο Θεραπευτής συνηθίζει να ζει με ένταση, βρίσκεται κάθε φορά στη στιγμή ακριβώς πριν τα δάχτυλα αφήσουν το βέλος ενός τόξου.

Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος
είσαι…

Τάσος Λειβαδίτης : τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Ομιλία του Ιωάννη Ψάρρα στην Διημερίδα της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής, 22-23 Νοεμβρίου 2014, στην Ελληνοαμερικάνικη ΄Ενωση.

Ο Ιωάννης Ψάρρας είναι ιδρυτής του χώρου Πολιτισμού και Έρευνας: ‘ΣΥΝΘΕΣΙΣ’
( 1995 ) και της συμβουλευτικής Προσέγγισης της ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ ( 1997 ).

www.e-synthesis.gr

http://ioannispsarras.blogspot.com